Vrijdagochtend. Voor mijn stoffige laarzen rust een mestschep met dampende inhoud. Het iPhone-scherm licht op als het appje binnenkomt. Mijn paard leest geduldig mee – Ciska houdt wel van wat leesvoer tijdens het toiletteren.

'Ik ben een kwartiertje later!'

Een kwartier later … voor wat?

Mijn wangen kleuren rood.

Nee!

Teams-meeting vergeten.

‘Stommerd’, roep ik tegen mezelf.
Wie vergeet er nou een afspraak. Daar gaat mijn me-time.

Ergens in het balanceren van werk en privé heb ik dit balletje laten vallen, en het stuitert enthousiaster bij me weg dan een rodeopaard op steroïden.

Ik kijk om me heen. Strobalen, mestbult en een nieuwsgierig paard. Tenzij de opdrachtgever een videocall met The Horsewhisperer verwacht, is praten met de camera aan geen optie.

Mijn duimen hangen even roerloos boven het scherm. Dan begin ik te tikken.
Geen haast, app ik. Anders even bellen in plaats van video?

‘Dat is goed. Bel je zo.’

Dertig minuten later heb ik mijn business gered en rijd ik alsnog te paard het weekend in.

(Soms valt een balletje. Niet erg, zolang je maar blijft rijden.)