Als de aarde schudt, dan zijn er twee typen mensen: diegenen die in volle overlevingsmodus schieten en de het-zal-zo’n-vaart-niet-lopen-mensen. Ik weet inmiddels welk type ik ben én met wat voor type ik samenleef.

Olympia, Griekenland

Het is pikkedonker. De wekker geeft in rode cijfers 1:54 aan. Ik zit rechtop in bed, maar weet nog niet waarvan ik wakker schrok. Zijn het de blaffende honden? Ik schud Man wakker uit zijn coma, als de wereld begint te deinen. Poseidon, God Aardschudder, stampt er lustig op los. ‘Woooow,’ klinkt het bewonderend naast me.

Na zo’n tien seconden houdt het op. Ik spring uit bed en schiet in drie lagen kleding.

Man pakt zijn mobiel: ‘Even kijken hoe zwaar deze was hoor. Wauw 5! Bizar hoe snel ze dat online hebben staan zeg.’

Hij tikt op het scherm.

‘O. Wacht even. Dit is een nieuwsbericht van juni.’ De telefoon gaat dichter naar zijn ogen.

‘Goh, blijkbaar komen aardbevingen hier best wel vaak voor.’

Ik adem in

Ik:

‘Waar liggen onze paspoorten, we moeten naar buiten.’

Hij:

‘Liefje, ik ga mee naar buiten hoor.’

Ik:

‘Doe je schoenen aan en pak een jas!’

Man:

‘Oh nee, joh. Een jas is niet nodig hoor, ik blijf niet zo lang buiten. Zie jij trouwens mijn bril ergens liggen?’

In zijn boxer loopt hij naar zijn backpack. In zijn linkerhand licht de mobiele telefoon op. Hij kijkt even op het scherm en klikt het bericht weg. Met zijn vrije had graaft hij in de rugzak.

‘O kijk, hier issie al.’

Ik adem uit

‘Ik wil nu toch echt wel naar buiten’, zeg ik. Alsof ik een heliumballon heb leeggezogen, zo klinkt het.

Op blote voeten sloft hij naar de badkamer. ‘Ja liefje, snap ik hoor maar ik moet echt heel nodig naar de wc.’

Een viertal mindfulle minuten later, waarin ik uitgebreid heb gegoogeld op ‘sterfkansen door aardbeving Griekenland’ zijn we zover. We kunnen naar buiten.

We hebben het overleefd.

Epiloog

We liggen weer in bed. Ik in trui en broek en sokken. Bij de hotelkamerdeur hangt mijn jas met in de jaszakken de autosleutels, paspoorten, pinpassen en contant geld. Vluchtklaar. Naast mij ligt Man. In boxer, met zijn oordoppen alweer in en de smartphone voor zijn neus.

‘Oh kijk, nu staat er wel echt een nieuwsbericht online. Joh, 6.8 op de schaal van Richter. Pittig hoor.’

Ik:

‘Moet je misschien nog wat spullen klaarleggen voor als het straks weer gebeurt?’

Hij:

‘Nah.’

Ik:

‘…’

Hij:

‘Kay trusten!’

Ik:

‘… Ok, welterusten.’

Nog geen 5 minuten later schiet ik weer rechtop. Het bed schudt van links naar rechts. Naast me zie ik nog net dat Man ophoudt met het heen en weer duwen van het matras. ‘Dat hoofd,’ giert hij. ‘Ik kon het niet laten.’